Σαν σκιές προσπερνούν, τη ζωή μας μετρούν,
ποιος θα πει πού μας πάνε,
στο ρυθμό τους μεθούν, στο χορό τους πετούν,
διαρκώς τραγουδάνε.

Κι η πληγή πάντα εκεί,
πάντα αιμορραγεί,
μέχρι να `ρθει η αυγή
που θα κάνει το τέλος αρχή.

Σε στοές οδηγούν και μας καθοδηγούν,
πρέπει εσύ να διαλέξεις,
ποιές ανάγκες ζητούν και τι ήχους ακούν,
στις ουράνιες διαλέξεις.

Κι η ρωγμή πάντα εκεί,
πάντα μας απειλεί,
μέχρι να `ρθει η σιωπή
που θα κάνει τραγούδι τη γη.

Δυο φιγούρες καπνού, δυο μερίδια θυμού
σε τροχιά τι ζητάνε,
ταξιδεύουν παντού, στο κενό τ’ ουρανού
διαρκώς τραγουδάνε.

Κι η ψυχή πάντα εκεί,
πάντα φωταγωγεί,
μέχρι να `ρθει η στιγμή
που θα γίνει λουλούδι η ζωή.

Σαν σκιές θα χαθούν, τα όνειρα άμα σε δουν,
μοναξιές στην ομίχλη
και το πλάνο κοντά, το βαλσάκι, αχνά,
στην πνοή σου θα μείνει.

Κι η μορφή πάντα εκεί,
πάντα να με καλεί,
μέχρι να `ρθει η βροχή
και να γίνει τραγούδι η σιωπή.