Πάλι νιώθεις ενοχές για το τώρα, για το χθες, για ό,τι έκανες
κι ας το ήξερες καλά, ψάχνοντας για τα πολλά, τα λίγα θα έχανες,
τώρα πια είν’ αργά να μου πεις ότι λυπάσαι που με έχασες,
από την αγάπη μας μια κλωστούλα έμεινε κι αυτή την έσπασες.

Όσα μου `κανες θα κάνω και θα βγω και από πάνω,
αφού για το χωρισμό μας εσύ έφταιξες,
πονώ τώρα όπως πονούσα για να δεις το τι περνούσα,
όταν πίστεψα σ’ εσένα, μ’ έπαιξες.

Μην το κουράζεις, δε σε θέλω, δεν είσαι πια για μένα τίποτα,
δε νιώθω κάτι πια για σένα, πώς να σ’ το πω,
μην το κουράζεις, δε σε θέλω, κοντά σου όλα είναι ύποπτα,
τώρα θα ζήσω πια για μένα, δε σ’ αγαπώ.

Με ποια λογική γυρνάς να μου πεις ότι πονάς που εμείς χαθήκαμε,
τέτοια λόγια πώς μπορείς να τα λες και ν’ απορείς που χωριστήκαμε.

Όσα μου `κανες θα κάνω και θα βγω και από πάνω,
αφού για το χωρισμό μας εσύ έφταιξες,
πονώ τώρα όπως πονούσα για να δεις το τι περνούσα,
όταν πίστεψα σ’ εσένα, μ’ έπαιξες.

Μην το κουράζεις, δε σε θέλω, δεν είσαι πια για μένα τίποτα,
δε νιώθω κάτι πια για σένα, πώς να σ’ το πω,
μην το κουράζεις, δε σε θέλω, κοντά σου όλα είναι ύποπτα,
τώρα θα ζήσω πια για μένα, δε σ’ αγαπώ.

Όσα μου `κανες θα κάνω και θα βγω και από πάνω,
αφού για το χωρισμό μας εσύ έφταιξες,
πονώ τώρα όπως πονούσα για να δεις το τι περνούσα,
όταν πίστεψα σ’ εσένα, μ’ έπαιξες.

Μην το κουράζεις, δε σε θέλω, δεν είσαι πια για μένα τίποτα,
δε νιώθω κάτι πια για σένα, πώς να σ’ το πω,
μην το κουράζεις, δε σε θέλω, κοντά σου όλα είναι ύποπτα,
τώρα θα ζήσω πια για μένα, δε σ’ αγαπώ.