Τι να μπορέσω και για ποιον
τώρα που είσαι παρελθόν;
Tα χείλη σου έχω στο λαιμό μου
δεν έχει φύγει το κραγιόν...

Κρατώ τα όνειρα κλεισμένα
μέσ’ το συρτάρι μου λοιπόν...

Σ’ εμένα πάντα θα γυρνάς
όταν πονέσεις δεν ξεχνάς,
όποιος δε θέλει να γυρίσει
σημάδια δεν ξεχνάει να σβήσει
σ’ άλλες αγάπες δε χωράς.

Σ’ εσένα πάντα θα γυρνάω,
φως μου, σ’ αγγίζω και πονάω,
όταν μπορείς να συγχωράς
λένε διπλά πως αγαπάς
σ’ άλλες αγάπες δε χωράω.

Πώς να ξεχάσω και γιατί
ο έρωτας μου αιμοραγεί;
πληγή που μένει αγιάτρευτη
μένει για πάντα ανοιχτή.

Ποτό η σκέψη και καπνός
η ίδια μέρα απ’ την αρχή.

Φοβάσαι και διστάζεις,
στα μαλλιά σου χρώμα αλλάζεις
και νομίζεις πως ξεφεύγεις από μας.
Ξαπλώνεις δε νυστάζεις,
μαξιλάρια αγκαλιάζεις,
δακρύζεις προσπαθείς μα δεν ξεχνάς.

Όλα θα `ναι όπως πρώτα,
θα `χω τα κλειδιά στην πόρτα,
γύρισε να την ανοίξεις αν τολμάς...