Απόψε πια δεν βάσταξα
κι ήρθα να σε ξυπνήσω,
για τον καημό που μ’ άναψες,
θέλω να σε ρωτήσω.

Για πες μου τι σε πείραξα
και δε μιλάς μαζί μου,
ξέρεις πως εκινδύνεψε,
για σένα η ζωή μου.

Αν σου `πανε και τίποτα,
δεν πρέπει να προσέχεις,
έχω και φίλους και εχθρούς,
μήπως κι εσύ δεν έχεις.

Εσύ `σαι τόσο έξυπνη,
γιατί να σε γελούνε,
δεν ξέρεις πως ζηλεύουνε
και με κατηγορούνε.

Σ’ ορκίζομαι στα νιάτα μου
και πίστεψε μικρή μου,
έβγα στο παραθύρι σου
και πες, είσαι δική μου.