Στα χέρια πιάστηκε παλιά
με έρωτες και με θεριά.
Τώρα σκυμμένη στα σκαλιά
τρίβει λεκέδες με νερά.

Σφιγμένος κόμπος η καρδιά
κάποτε είχε δυο παιδιά
που μπλέξανε με τα σκληρά
και σβήσανε στην Κοκκινιά.

Είχε έναν άντρα, το Θανάση
που τα μυαλά του έχει χάσει
όμως τον είχε αγαπήσει
και δεν μπορεί να τον αφήσει.

Σε σπίτια πάει και καθαρίζει,
όσο δουλεύει πάντα ελπίζει,
ότι ο πόνος θα περάσει
κι ίσως μια μέρα ξεθωριάσει.

Όλοι ρωτάνε πώς αντέχει,
όμως ο Χάροντας προσέχει,
ξέρει την πόρτα πριν χτυπήσει,
αν θα μπορέσει να νικήσει

Με τη ζωή είναι δεμένη
κι ας είναι μαυροφορεμένη
κι όταν σε κλάματα ξεσπά,
τρίβει με λύσσα τα σκαλιά.