Κύκλος στη μέση τ’ ουρανού,
είναι σειρήνα και μου γνέφει,
συχνά η μορφή σου επιστρέφει,
την ώρα κάθε δειλινού.

Άστρο του έρωτα χρυσό,
μοιάζει καράβι που σαλπάρει,
παλιές αγάπες μου `χει πάρει,
τις κρύβει στ’ άλλο του μισό.

Πίσω απ’ τα σύννεφα σκορπάς,
στη θάλασσά μου ταξιδεύεις,
με ξαγρυπνάς, με φυγαδεύεις,
σε άλλους κόσμους που με πας.

Πάνω στα βότσαλα πατώ
και κάνω σκάλα τα κοχύλια,
σαν ακουμπώ τα δυο σου χείλια,
στον έρωτά σου ακροβατώ.

Δρόμος ασήμι του γιαλού,
ένα καϊκι φορτωμένο,
φεγγάρι κι άστρο ματωμένο,
παιχνίδια παίζουν του μυαλού.

Σκύβουν τα στάχια σιωπηλά,
πέφτει χρυσάφι στα μαλλιά τους,
βραχνή ακούγεται η μιλιά τους,
η νύχτα απλώνεται δειλά.

Πάνω απ’ τα κύματα πετάς,
στη θάλασσά μου ταξιδεύεις,
με ξαγρυπνάς, με φυγαδεύεις,
στα όνειρά σου με ζητάς.

Τότε στα βότσαλα πατώ
και κάνω σκάλα τα κοχύλια,
σαν ακουμπώ τα δυο σου χείλια,
στο έρωτά σου ακροβατώ.