Κάθε πρωί με την αυγή που ανοίγει το λουλούδι
αφουγκραστείτε να σας πω του Αλέκου το τραγούδι
τραγούδι να το μάθετε τραγούδι να το λέτε
τον άπιστο τον καστανά μη κάθεστε και κλαίτε

Δώδεκα χρόνια ήτανε που αγάπα τη Μαρία
και τηνε λάτρευε πιστά ωσάν την Παναγία
μα η κακούργα η μάνα του νύφη δεν τηνε θέλει
Αλέκο αυτό ανέ γενεί ν'αυτοκτονήσω θέλει

Πιάνει η πλανεύτρα η μάνα του κι άλλη τ'αρραβωνιάζει
μα η Μαρία ως άκουσε κακό στο νου τση βάζει
πηγαίνει και οπλίζεται τη στράτα κατεβαίνει
τον άπιστο τον καστανά εκεί τον περιμένει

Ο αδερφός του πέρασε και μπαίνει και του λέει
Αλέκο έξω να μη βγεις γιατί κακό θα σε βρει
μα ο Αλέκος ήταν έτοιμος να πάει στου μπαρμπέρη
να ξυριστεί και να σαστεί γιατί γαμπρός θα γένει

Κι απίτις ετοιμάστηκε να πάει στη δουλειά του
βλέπει σιμά του κι έστεκε η αγαπητικιά του
δεν τηνε καλησπέρισε μα άγρια την κοιτάζει
μα η Μαρία έξυπνη κοντά του πλησιάζει

Αλέκο πού είν’ οι όρκοι σου πού'ναι η παρηγοριά σου
κι άλλη να στεφανώνεται τα κάλλη τα δικά σου
Άμε Μαρία στο καλό κι έννοια ποτέ μην έχεις
δεν γίνομαι ταιράκι σου μόνο να το κατέχεις

Τα λόγια που μιλήσαμε Αλέκο αυτές τις μέρες
πάρε για στεφανώματα αυτές τις δυο τις σφαίρες
Τη μια την πήρε στην καρδιά την άλλη στο κεφάλι
και φασαρία εγίνηκε στο Ηράκλειο μεγάλη

Σκύβει φιλεί τα χέρια τση Έχετε την ευκή μου
που εκάματε το δίκιο σας απ'όξω απ'την αυλή μου
Ανοίξετε τσι φυλακές να μπω αμοναχή μου
γιατί έκαμα το δίκιο μου απ'όξω απ'την αυλή μου

Μα η Ελένη ετάτερνε εκείνο το σεφέρι
τη φασαρία άκουσε και λέει τι συμβαίνει
πορίζει και θορεί τονε κι ακόμη αναπνέει
Έλα Ελένη να με δεις γιατί η ψυχή μου βγαίνει

Απόψε θα γενώ γαμπρός να ευλοηθώ τον χάρο
δεν μ'άφησε η μάνα μου την ορφανή να πάρω
μακριά πό τ'άλλα μνήματα βάλετε το δικό μου
να μην ακούνε οι νεκροί τον αναστεναγμό μου

Απόψε θα γενώ γαμπρός να ευλοηθώ τον χάρο
δεν μ'άφησε η μάνα μου την ορφανή να πάρω