Είναι κάτι βραδιές, κοφτερές μαχαιριές,
που με πάνε στο χθες, που μου ανοίγουν πληγές,
όσο κι αν προσπαθώ κάποιαν άκρη να βρω,
το μυαλό μου γυρνά πάντα εκεί που πονά.

Θέλω να πετάξω, ουρανό ν’ αλλάξω,
να κάνω καινούρια αρχή,
πάλι ν’ αγαπήσω, τα παλιά να σβήσω,
κι η πίκρα να γίνει γιορτή,
μα είναι νωρίς ακόμα, δεν κλείνει η δική της πληγή,
μα είναι νωρίς ακόμα, δεν κλείνει η δική της πληγή.

Είναι κάτι βραδιές που ανάβουν φωτιές
και χορεύουν σ’ αυτές, προδομένες καρδιές,
όσο κι αν προσπαθώ κάποιαν άκρη να βρω,
το μυαλό μου γυρνά πάντα εκεί που πονά.

Θέλω να πετάξω, ουρανό ν’ αλλάξω,
να κάνω καινούρια αρχή,
πάλι ν’ αγαπήσω, τα παλιά να σβήσω,
κι η πίκρα να γίνει γιορτή,
μα είναι νωρίς ακόμα, δεν κλείνει η δική της πληγή,
μα είναι νωρίς ακόμα, δεν κλείνει η δική της πληγή.