Άμορφα σίδερα, καμένα λάστιχα.
Στην έρημη άσφαλτο ξάφνου σωριάστηκα.
Σαν έρθει ασθενοφόρο, θα `μαι κάπου αλλού, σε άλλο ταξίδι.

Πριν λίγο πέταγα, ζούσα για το παρόν.
Τώρα αιωρούμαι σε μέλλον παρελθόν.
Μονάχα τη μορφή του δε διέκρινα.

Ποιος είναι ο ένοχος; Ποιος είναι ο ένοχος;
Ποιος είναι; Πως ξεφεύγει; Που να κρύβεται;

Θέατρο μίσους, τυφλή παράνοια.
Τρόμος σε Ασία, ΗΠΑ, Βαλκάνια.
Μια σφαίρα ήταν το κάψιμο στο στήθος μου με το όνομα μου.

Δε θα με ξαναβρεί της άνοιξης βροχή.
Ποιος στην καλή μου μια εξήγηση θα πει;
Μια έκφραση παράπονου την σκίασε.

Ποιος είναι ο ένοχος; Ποιος είναι ο ένοχος;
Ποιος είναι; Πως ξεφεύγει; Που να κρύβεται;

Βρήκαν στο αίμα μου τον ύπουλο ιό.
Πως μου συνέβη; Δεν είναι δυνατόν.
Του έρωτα τη μάσκα ο χάρος πέταξε και έδειξε εμένα.

Πριν φύγω μόνος μου, χωρίς πλαστές κραυγές,
χωρίς συνάνθρωπους, φθηνούς υποκριτές,
μια ερώτηση πλανιέται αναπάντητη.

Ποιος είναι ο ένοχος; Ποιος είναι ο ένοχος; Ποιος;
Ποιος είναι; Πως ξεφεύγει; Που να κρύβεται;
Τόσο κοντά μας… Τόσο κοντά μας…