Σε αδιέξοδο μπήκα στη ζωή
με μια φιγούρα σαν τη νύχτα σκοτεινή
σπίρτο στον άνεμο η κάθε μας στιγμή.
Το τρένο που μας πήρε δεν έπιανε σταθμό
ταξίδευε αλύπητα χωρίς προορισμό
γλίτωσα πηδώντας στο κενό.

Ένας φίλος μου θυμάμαι για να ισορροπεί
κράταγε ίση απόσταση απ’ την τρέλα και τη λογική.

Παράξενος κόσμος, δύσκολη ζωή
κάποτε με τρόμαζε η απόρριψη
τώρα αλλάξανε οι καιροί
τώρα δε μου καίγεται καρφί.

Ήσυχος άνθρωπος μ’ ανήσυχο μυαλό
πρέπει στα θέλω μου να επιβληθώ
η μάσκα που φοράει το ψέμα, το κάνει ακαταμάχητο
Θέλω ν’ αγγίξω με τα χέρια μου ουρανό
μέσα απ’ τις στάχτες μου να ξαναγεννηθώ
ανεμόμυλους δε θέλω πια να κυνηγώ.

Το διάβολο λένε, τον έφτιαξε ο Θεός
για να `χει κάποιον να παιδεύεται κι αυτός.

Παράξενος κόσμος, δύσκολη ζωή
κάποτε με τρόμαζε η απόρριψη
τώρα αλλάξανε οι καιροί
τώρα δε μου καίγεται καρφί.