Το πουκάμισό σου ματωμένο
απ’ του χωρισμού μας την πληγή.
Σαν περιστεράκι λαβωμένο
κλαίω και το σχίγγω με στοργή.

Παιδί μου μοσχομυριστό,
μας πρόδωσαν οι μοίρες
και αχτένιστο και αξύριστο
το δρόμο τον αγύριστο
απελπισμένο πήρες.

Φόρεσα το μαύρο το μαντήλι
και έδεσα τον όρκο μου θηλιά
και διαβάζω κάτω απ’ το καντήλι
νύχτες που περάσαμε αγκαλιά.