Την ώρα που σ’ αγκάλιαζα
για το πικρό ταξίδι
στα δυο σου μάτια μάντεψα
το σκοτεινό ουρανό

Ο χωρισμός σου μ’ έπνιξε
κι ήταν ο πόνος φίδι
καθώς της μοίρας τράβηξα
τον πιο βαρύ λαχνό

Αν τύχαινε να γύριζες
μια νύχτα σαν κι αυτή
ο ίσκιος μου θα `ρχοτανε
βουβά να σε δεχτεί

Κορίτσι μου που πίστεψες
κι έριξες μαύρη πέτρα
σε περιμένει η πόρτα μου
σαν άλλοτε ανοιχτή