'Άνούνιχτα έκχύουσαν
τά δάκρυα άσ’ σ’ ομμάτια μ'
άέτσ’ έθάρρ'να ό καρίπ'ς*(1),
θά παίρω τα μουράτια*(2) μ'.

Άτώρα τ’ όμματόπα μου
δάκρυα `κί κατηβάζ'νε,
κ’ εκείνα πά’ π’ έπέμ'νανε,
απέσ’ ς σήν κάρδια μ’ στάζ'νε.

Ποΰ κέσ’ πουλούνε δάκρυρπα
'πέτε με κι άς εξέρω,
νά πάω ό μαυράχαρον
νά ζυγιάζω καί παίρω.

Θ’ έβγαίνω ς σό φεγγόκομμαν*
'ς σά ψηλά τα ραχία,
νά κλαίω πέλκι*(4) τσούζ'νε*(5) με,
τ’ άγρια τα θερία.