Φεύγει αργά στη νύχτα το καραβάνι
Φεύγει αργά κι ο δρόμος όπου το βγάνει
Έχει μαζί την κόρη την ξακουσμένη
μέσα απ’ το κονάκι της κρυφά κλεμμένη

Γι αυτό κι ένας λεβέντης τη νύχτα κλαίει
και με θολά τα μάτια απ’ το δάκρυ λέει:
Μου κλέψαν την αγάπη μου γιάλα ντουνιά
μου την κλέψανε και παν’ ψεύτη ντουνιά

Κλέψαν την αγαπημένη κι η καρδιά μου μόνη μένει
μου την κλέψαν, δε θα ζήσω
απ’ τη θλίψη μου θα σβήσω
εμαράθηκε η καρδιά σαν ανθός στη χουρμαδιά

Μου κλέψαν την αγάπη μου γιάλα ντουνιά
μου την κλέψανε και παν’ ψεύτη ντουνιά

Κλέψαν την αγαπημένη κι η καρδιά μου μόνη μένει
μου την κλέψαν, δε θα ζήσω
απ’ τη θλίψη μου θα σβήσω
εμαράθηκε η καρδιά σαν ανθός στη χουρμαδιά