Ο πόνος όταν τραγουδά φορά μαντήλι μαύρο,
δίνει βιτσιά του αλόγου του και πάει στην ερημιά,
στου στήθους του τα τρίσβαθα και γύρω δεν κοιτά.

Τα λόγια βγάζει απ’ τη φωτιά, μεσάνυχτα τα πλένει,
με δάκρυ, μουσικό νερό τα σύννεφα κερνά,
με όλα τ’ αφανέρωτα που κρύβει η καρδιά.

Με την ψυχή σου ζήσε ίσια και στραβά,
εκείνα που πονάνε είναι τα ακριβά.

Ο πόνος στο τραγούδι του τον πόνο του ξεχνάει,
πλώρη στο φεγγαρόφωτο τον βάζει και τραβά,
στης ομορφιάς τα τρίκορφα με βλέφαρα κλειστά.

Τα δύσκολα περνάνε, έτσι είναι η ζωή,
σαν κύματα πώς σπάνε θα `χουν ξεχαστεί