Κάθε βράδυ στην ταράτσα βγαίνω να βεβαιωθώ,
πως ακόμα το φεγγάρι περπατά στον ουρανό.
Οι κεραίες στοιχισμένες προς το άπειρο κοιτούν,
σε πατρίδες ξεχασμένες με εικόνες με γυρνούν.

Εδώ μονάχα στα ψηλά η νύχτα με λυτρώνει,
για τα ωραία μου μιλά και για ό,τι δεν τελειώνει.

Όταν βλέπω το φεγγάρι μες στο μαύρο ουρανό,
στην ψυχή μου σπαρταράει το τραγούδι σου γυμνό.
Κάτω οι δρόμοι είναι ποτάμια που κυλούν μεταλλικά,
στα υπόγεια κομμάτια, όνειρα ζωής γιαπιά.