Είναι δικιά μας τούτη η γη, ξένε, μην την πληγώνεις,
το σπίτι μου είναι αυτό που ζεις, ξένε μη το σκοτώνεις.

Κοίτα ελαφρά να το πατάς, άκου, βαριανασαίνει,
κοίτα το κλαίει ξένε μου, άλλο μην το πληγώνεις.

Σαν τ΄αγαπώ να τ΄αγαπάς, σαν κλαίει να το συμπονάς,
να τ΄αγαπάς, να το φιλάς,
να τ’ αγαπάς, να το φιλάς, το σπίτι μου ω ξένε!

Είναι δικιά μας τούτη η γη, ξένε, μην την πληγώνεις,
το σπίτι μου είναι αυτό που ζεις, ξένε μη το σκοτώνεις.

Τον πόνο που πονώ, πονεί, δεν το καταλαβαίνεις;

Ξένε πάρε το σπίτι μου, όμως παρακαλώ σε!

Σαν τ΄αγαπώ να τ΄αγαπάς, σαν κλαίει να το συμπονάς,
να τ΄αγαπάς, να το φιλάς,
να τ’ αγαπάς, να το φιλάς, το σπίτι μου ω ξένε!