Μες στα τραγούδια ζητιανεύω, τις δικές μου ενοχές.
Κι εσύ θυμώνεις σαν παλιάτσος, μου φωνάζεις και μου λες.

Ότι δε φταίει το κλάμα μου. Δε φταίνε οι προσευχές.
Φταίει το φεγγάρι μας που πέθανε και μάτωσαν ζωές.
Φταίει η ανάσα μου που έμοιαζε με ευνούχο εραστή.
Κι όταν περπάταγα στο δρόμο μου, είχαν όλα ξεχαστεί.

Σ’ ένα χαρτόκουτο ζωγράφιζα, τα λόγια που χαθήκαν.
Κι όταν με είδαν στη γωνιά, με πιάσαν και μου είπαν:

-Πρέπει να είσαι η αγάπη. Να είσαι η ομορφιά.
Πρέπει να είσαι ότι μισούν, ότι ζηλεύουν κι ότι βρίζουν.
Να `σαι η κατάρα, να `σαι ο έρωτας, να είσαι η μοναξιά.
Κι αν πίσω κάτι σε κρατά, μην το κοιτάς. Θυμήσου!