Βαμμένοι δρόμοι… σημαίες και νόμοι… και φώτα…
βιτρίνα στη Σίνα κι εγώ με ακάλυπτα νώτα…
φρενάρω με λύσσα , μπροστά στις αφίσες παγώνω,
ανάθεμα ρίχνω…
κι εμένα σου δείχνω που λιώνω.

Μου Μιλάς …
η μου κλαις…
με βρισιές και φωνές σε μετράω…
το κεφάλι σκυφτό,
βλέμμα πάντα θολό,
πλαστική μου ζωή σε μισώ!...

Η πόρτα ορθάνοιχτη… η πόλη γλιστράει και πέφτει,
στο μέγα κενό γλιστράω κι εγώ , σαν το κλέφτη…
και στο πάτο φωτιά , της γενιάς μου παιδιά ζαλισμένα,
μια σκοτάδι,
μια φως,
εθνικός σπαραγμός και ληγμένα.