Σαν αλισάχνη οι θύμησες
στης μοναξιάς το μαύρο
το φως σου ψάχνω να βρω
να βάψω τη σιωπή

Λύσσα και αλμύρα το κορμί
Ποτίζει η νοσταλγία
Σαν θεια τιμωρία
Η κάθε αναπνοή

Μάτια μου άδολα γλυκά
Της μοίρας μου κρύα νερά
θυμάμαι γλάρου τα φτερά
π’ ανοίγουν, φεύγει μακριά - Ρεφραίν

Ο νους μου αστείρευτη πηγή
Μέσα στα όνειρα του
Μα μες στα κρίματα του
Μια ανοιχτή πληγή

Κι ο ορίζοντας το σύνορο
της φαντασίας μέτρο
ο πονηρός σκαρφίστηκε
να κλέψει τη φυγή!