Νύχτα του Αυγούστου ταξιδιάρικη.
Οι αναμνήσεις χτύπησαν την πόρτα.
Αναψα τσιγάρο μες στα σκοτεινά
και δες που σε θυμήθηκα ξανά.

Και θυμάμαι να τρομάζεις,
να θυμώνεις, να γελάς,
τρυφερά να μ’ αγκαλιάζεις
και να λες πως μ’ αγαπάς.

Μα δε θυμάμαι πια το χρώμα από τα μάτια σου,
θαρρώ η στερνή εκείνη εικόνα σου πως φταίει
που έβαψε πια, παντοτινά, το τελευταίο βλέμμα σου
μ’ αυτό το δακρυσμένο κόκκινο που καίει.

Νύχτα του Αυγούστου χειμωνιάτικη.
Πάγωσε κι η σκέψη μου στο χρόνο.
Πόσο μου `χει λείψει μία σου ματιά,
να φτάσει στης ψυχής μου τα βαθιά.

Και θυμάμαι να τρομάζεις,
να θυμώνεις, να γελάς,
τρυφερά να μ’ αγκαλιάζεις
και να λες πως μ’ αγαπάς.

Μα δε θυμάμαι πια το χρώμα από τα μάτια σου,
θαρρώ η στερνή εκείνη εικόνα σου πως φταίει
που έβαψε πια, παντοτινά, το τελευταίο βλέμμα σου
μ’ αυτό το δακρυσμένο κόκκινο που καίει.