Άνεμοι βόρειοι, ψυχροί
να πνέουν μανιασμένα,
στο πιο ψηλό να κρέμομαι
κατάρτι του κορμιού σου
που σαν το ακυβέρνητο καράβι
να αρμενίζει
πάνω σε θάλασσα πλατειά
θάλασσα των δακρύων...

Νάναι το πλήρωμα στουπί
και τύφλα στο μεθύσι,
ο καπετάνιος άφαντος
κι ο πρώτος πεθαμένος...

Νάναι η πυξίδα θρύψαλα,
ο εξάντας τσακισμένος
- έτσι να ταξιδεύουμε
χωρίς σκοπό και ρότα...

Αφού δεν αξιωθήκαμε
να βρούμε το λιμάνι,
την αμμουδιά της λησμονιάς
και της τρελής αγάπης,

γι’ αυτό λοιπόν να φεύγουμε
να μην κοιτάμε πίσω
ως να χαθούμε αύτανδροι
- μια νύχτα του χειμώνα...