Στο παράθυρο οι σταγόνες σαν διαμάντια της σιωπής
μου θυμίζουν πάλι εσένα που χάθηκες νωρίς
κάθε ήχος με ξυπνάει και την πόρτα μου κοιτώ
μήπως φανείς και βγω από ένα όνειρο κακό

Χωρίς ανάσα σε ζητώ
όπου και να `σαι
μα δε θυμάσαι
χωρίς ανάσα ακολουθώ
τα βήματα σου
μια αφορμή ψάχνω να βρω
να `ρθω κοντά σου

Στο δωμάτιο οι ώρες ταξιδιώτες στη σιωπή
κι η δική σου απουσία δυναμώνει το πρωί
με πληγώνει που δε θέλεις έστω λίγο να σε δω
για να σου πω πόσο δύσκολα περνώ