Κάτι μόλις στρίβει μια επικίνδυνη γωνία
κάτι που δεν είχα δει να υπάρχει εδώ
στο πάτωμα γυμνή μια πολυθρόνα θεραπείας
κι από πίσω ο τοίχος γέμισε νερό

Και δεν ξέρω αν μπορώ να δω πιο πέρα από τη μύτη μου
καρότο οι επιθυμίες μου στο στόμα μου μπροστά
Νομίζω πως τελειώσανε κι οι άσσοι απ’ το μανίκι μου
τίποτα πια δε φέρνει τη χαρά

Γιατί είμαι άδειος μα στο λέω το κενό αυτό με θρέφει
το ξεθυμασμένο άρωμά του με κρατάει ζεστό
Γιατί μόνο έτσι άδειος σκέφτεσαι τι σε γεμίζει
οι εγκυμονούσες πιθανότητες μ’ αρπάζουν το μυαλό

Προσπαθώ, το παλεύω είμ’ εδώ
με τα νεύρα τεντωμένα σε μια μάχη που ξεσπάει
Προσπαθώ, το πληρώνω κι είμ’ εδώ
κι ότι μου 'χεις χρεωμένο δε μετράει

Χρόνια τώρα μεθυσμένος μ’ αγωνία
άραγε να υπάρχει κάρμα τελικά
μα μετά από λίγο ξεπερνώ την απορία
μόλις θυμηθώ τι πίστευα στα εννιά

Και δεν ξέρω αν μπορώ μακριά πια να χαθώ
χωρίς σκέψη για ασφάλεια καμιά
και σκάψω για να βρω το θαμμένο θησαυρό
κάτω απ’ το χαλάκι μου το πλαστικό

Και φοβάμαι σου το λέω ο μπαμπούλας που με θρέφει
μα το απαλό του άρωμα μου φέρνει εμετό
γιατί ο φόβος μου ετούτος είν’ ο πιο κρυφός μου φίλος
από τότε που `μουνα ευαίσθητος μικρός

Γι’ αυτό πάρ΄τη ψυχοσύνθεση μου γιατρέ κι ανακριτή μου
κοίτα μέσα απ’ τους φακούς σου βαθειά μες στο μυαλό
μα το μόνο που θαρρώ πως έχω καταφέρει
είναι που σ’ έχω αφήσει με το στόμα ανοιχτό

Προσπαθώ, το παλεύω είμ’ εδώ
με τα νεύρα τεντωμένα σε μια μάχη που ξεσπάει
Προσπαθώ, το πληρώνω κι είμ’ εδώ
κι ότι μου 'χεις χρεωμένο δε μετράει