Περπατούσε ντυμένος γκρίζα φορεσιά
όλο κοιτούσε ένα κομμάτι εκεί ψηλά
είναι γαλάζιο, εμείς το λέμε ουρανό
φυλακισμένοι, σ’ ένα μαρτύριο φριχτό

Ξεχνώ τον πόνο, αναρωτιέμαι στα κρυφά
ποιο είναι το μέλλον εκείνου εκεί του φουκαρά
κάποιος ψελλίζει, λίγο πιο πέρα στην αυλή
πως η κρεμάλα τον περιμένει την αυγή

Κάποιος δειλός μ’ ένα φιλί
κάποιος γενναίος με το σπαθί
άλλος με λόγια χαϊδευτικά
αυτός με χέρια γυμνά

Μα δεν πληρώνουν όλοι τόσο ακριβά
δε συναντούν το ριζικό τους σε κελιά
Εκείνος νιώθει στο λαιμό του τα σχοινιά
Γιατί αφέντη και φονιά δεν προσκυνά

Όταν τον είδα δεν είχα τίποτα να πω
ούτε μια λέξη για να δικαιολογηθώ
αυτός κι εγώ μέσα σε τοίχους φυλακής
ούτε ένα νεύμα, μέσα στους τοίχους της ντροπής

Μες στο φουσάτο του διαβόλου
Είπε για το άδικο του Κόσμου όλου
Μα ήμαστε όλοι άβουλα σκυλιά
Δεμένοι σκλάβοι με μια σκάρτη σιγουριά

Απόψε οι τύψεις είναι ανάλαφρες σκιές
Τα βάσανά μας είναι φάρσες κωμικές
Κι εμείς διαβάτες στην ομίχλη σα νεκροί
Νοιώθουμε πάνω μας του Χάρου την πνοή

Ω, πόσο φταίξαμε, πόσο φταίξαμε
Να ανασάνουμε ελεύθεροι δεν το αντέξαμε
Σε τούτη την κρυφή αυλή της ατιμίας
Και η καρδιά μας ξεψυχά
σε τούτο τον τρελό χορό της αδικίας

Κείνος που ζει μες στις ζωές των άλλων
Όταν πεθαίνει μαζί του παίρνει
και τις ζωές των άλλων
Ή δεν πεθαίνει ποτέ.
Ποιο σύνθημα; Ποιο ρολόι; Ποια σάβανα;
Δεν περιμένουμε
Δεν προσκυνούμε το σκοινί το λαδωμένο
Και την αχόρταγη του δήμιου θηλιά

Σήμερα ο παπάς δε θα κάνει λειτουργία
Κανένας σκλάβος δε θα είναι σε ηρεμία
Δε θα κρεμάσουνε κανένανε σαν ζωο
Δε θα τραβήξουνε κανένανε με βία

Κανείς δε θα ξεγυμνωθεί από τα πάνινα τα ρούχα
Κανένα άψυχο κορμί δε θα αφήσουνε στις μύγες
Ούτε πρησμένο λαιμό, ούτε και γυάλινα θα δούνε μάτια
Δε θα θρηνήσουνε κανέναν οι απόκληροι

Κάθε φυλακή που χτίζουμε ο καθένας
Χτίζεται με τις πέτρες της ντροπής
Μέσα της κλείνεται η ελπίδα και κανένας
Να την γκρεμίσει δεν μπορεί, παρά εμείς

Εκεί που ήμασταν οι σκλάβοι μέχρι χτες
Στη φυλακή του Κόσμου
Μετά τις άκαρπες χιλιάδες προσευχές
Θα κείτονται αύριο τα σάβανα του νόμου