Βγάζω μάτια με τη μπέσα που πένσα που έβγαλα την γλώσσα σου
δίχως να αφήσω μες τον χώρο σου σημάδια
ως αποτέλεσμα εθισμένος στα χάπια
μεθυσμένος πεθαίνω και ξαναγεννιέσαι κάποια
από όσα βγαίνουν απ'το στόμα μου, πόσα βγάζουνε νόημα
πόσο νόημα βγάζει η πόλη μας
θα χαρακώνω πρόσωπα δίχως χαμόγελα
να μοιάζουν με τον Τσάκι μέχρι αύριο το απόγευμα
ματώνουν δαίμονες, κάποιοι διαλέγουν τον διάλογο
εγώ πιστεύω πως με κάνει ευάλωτο
η μόνη λύση είναι η βία
η μόνη αληθινή ελευθερία
κάτι κυλά στις φλέβες μου, ανοίγω μάτια είμαι ακόμη στην πλατεία
κλείνω κύκλους και έτσι κοιτάνε ευθεία λόγο ψύχους
πήρα την τάση για εμετό και την έκανα στίχους
τους ίδιους στίχους που μοίρασα στους κατοίκους

και πάει κάπως έτσι
η γλώσσα μου θηλιά για την κρεμάλα
που σφίγγει μετά από κάθε λέξη
και πάει κάπως έτσι
παγώσαν τα χείλη μου μα δεν τρέμουν
χτυπάνε στο κέντρο και καταστρέφουν
και πάει κάπως έτσι
ταξίδι την νύχτα που'χει πανσέληνο
μικρόφωνα σπάνε απ'την πρώτη γεύση
και πάει κάπως έτσι
το πρόβλημα σου ζει κι αναπαράγεται
τι περιμένετε να καταλάβετε

υπάρχω παντού, αφού παντού υπάρχει κι ένας μύθος
μέρα που κι αν δεν έχεις πυρετό σε πιάνει ρίγος
ανάμεσα στο πλήθος σαν λουλούδι μες τον άνεμο
άνετο, το να σε σβήσω είναι ευχάριστο
θέλω κάτι να πας να βρεις
θάνατο για όλους τους mc's
βασανιστικό σαν να σου κάνω diss
είμαι εγώ κι άλλος κανείς
μέσα στην πόλη που θα κάνεις τα πάντα για να ανεβείς
το νου σου κουφάλα
πηγαίνω πάνω-κάτω σαν τραμπάλα
και όταν τρελαίνομαι διασκεδάζω στην κρεμάλα
Adams family, εκεί που οι άλλοι στέκουν απαράμιλλοι
έρχομαι κατά πάνω τους και μένουν άλαλοι
είμαστε μόνοι μας όσο κι αν το ζορίζετε
όσο κι αν προσπαθείτε να νομίζετε πως γίνεται
πέφτει κάτω και χύνετε
και χάνετε απ'τα μάτια μου μπροστά
σαν να τον απολύσαν στην δουλειά

που καταλήγω όταν, να δω το φως
μα πάντα μέσα μου κρυβόταν