Πέρασαν μέρες, κάτω από την πανσέληνο είμαι
τεστάρω το μικρόφωνο
τους μεγαλύτερούς μου φόβους ζωντανεύω
μόνος μου καταστρέφω την γαμημένη μου προσωπικότητα
τι να σε κάνω;δεν σε θέλω
μπορώ μουνί να γίνομαι και μόνος μου
πέφτω μέσα στον πόνο μου και πενθώ
κόκκινος χειμώνας, νυφάδες μέσα στο κέντρο
πίστα στο nintendo
σκύβω να πιάσω χώμα από τον πέμπτο
μα είναι αδύνατον
χάνω την νιότη μου για παραμυθάδες
που πάνε ταξίδια δίχως γυρισμό
μόνιμος κάτοικος μες τον λήθαργο
να μην πεθάνω δεν είναι πιθανό
βλέπω τον κίνδυνο
και καθώς μπουσουλάω προς το μέρος του ραγίζει σαν γυάλινο αντικείμενο
φλόγα σε κίμονο
κάθε κείμενο, κάθε γαμημένο στράβωμα που τρώω και είμαι περήφανος
σουτάρω πουτάνες στο κλίβανο
μίλα μου ακόμη αν είναι για κάτι ασήμαντο