Πενταμισάρι στο δημοτικό
η μαμά μου φταίει και γι’ αυτό
πάντα έπαιρνα δέκα, μπράβο, άριστα
και στο τετράδιο μ’ αυτοκόλλητα.

Πήγα γυμνάσιο αμέσως μετά
είκοσι πάντα ποτέ δεκαεννιά
απουσιολόγος, καμάρι η μαμά
μόνος μου πάντα στο διάλειμμα.

Πρώτη λυκείου γεμίζω σπυριά
για δερματολόγο δεν περισσεύαν λεφτά
οι συμμαθήτριές μου δε μου ρίχνουν ματιά
κι αγοράζω τσιγάρα ν’ αποκτήσω μαγκιά.

Μετά Πανεπιστήμιο με δανεικά
πρώτος στις πανελλήνιες, χάρηκε κι η γιαγιά
πίνω, μεθάω, δεν παρακολουθώ συχνά
μα το πτυχίο μου γράφει Άριστα.

Πάνω που στέλνω βιογραφικά
με καλεί η πατρίδα κλαίει πάλι η μαμά
-Δεν έχουμε βύσμα, μου λέει ο μπαμπάς,
σκοπιά, μαγειρεία , στον Έβρο θα πας.

Αφού αποστρατεύομαι με τιμητικές
με μάστερ και ντοκτορά όλο ψάχνω για δουλειές
σερβιτόρος, χαμάλης, ανοίγω λάκκους σε νεκροταφείο
ξάφνου ένα πρωί βρίσκω δουλειά σ’ ένα γραφείο.

Γαβ, γαβ, γαβ!!!
-Φτιάξε καφέ, στείλε την αλληλογραφία,
ξεσκόνισε, καθάρισε, ταξινόμησε τα αρχεία.
Γιατί δε μου το θύμισες να πάω να κατουρήσω;
Άχρηστοι είστε όλοι σας, περικοπές θ’ αρχίσω.

Δεκαοχτάωρο με μαλάκα αφεντικό
ως τα εξήντα μου θα παίρνω μόνο βασικό.....