Πώς με πονάν αυτές οι Κυριακές
έτσι όπως πέφτουν πάνω από την πόλη
Γίνονται οι αγάπες μας σκιές
γυρνούν στο δρόμο και τρομάζουν όλοι

Πώς με πονάν αυτές οι Κυριακές
κάτι σαν αίμα στάζει απ’ τα μπαλκόνια
Κι ορμά σαν θάλασσες άγριες βαθιές
να μας βουλιάξει τα σαλόνια

Κρύβομαι πάντα την ημέρα αυτή
πίσω απ’ τις λέξεις κάτω απ’ το τραπέζι
Απ’ το δωμάτιο ακούγεται η σιωπή
κι ύστερα κάποιο μπλουζ δειλά στο νου μου παίζει

Κι είναι καλύτερη η Κυριακή
να το τελειώσω και να μην το ξαναρχίσω
Δεν το περίμενα μια Κυριακή
ν’ αποφασίσω ό,τι είμαι να το σβήσω