Τέλος δεν έχει ο άνθρωπος
τέλος τα βάσανά του.
Ο πόνος και το δάκρυ του
βιος του και σερμαγιά του.

Έρχεται, ιδρώνει, σβήνεται
και χάνεται κι αγιάζει
σαν το χαμίνι στη νυχτιά
σαν φύλλο μες στ’ αγιάζι
σαν ρόδο στο χαλάζι.

Όλα βαθιά η μάνα-γη
στα σπλάχνα της τα παίρνει,
ώσπου μ’ αλλιώτικη ζωή
πίσω ξανά τα φέρνει.

Πάλι ανθίζουν, χάνονται
σαν ίσκιοι μες στ’ αγιάζι
σαν πεταλούδες στο βοριά
σαν κρίνα στο χαλάζι.
Μοίρα καλή τα αγιάζει.