Εσύ ποτέ δεν έδινες
τ’ αγγέλου σου νερό.
Τώρα στα δύσκολα θα πεις
και "δόξα τω Θεώ".

Θα βρεις το πώς το τι και το διότι,
θα βρεις και την αξία σου την πρώτη.
Θα βρεις το Μακρυγιάννη και τον Όμηρο,
θα πορευτείς με λογισμό και μ’ όνειρο !
Γιατί, το πιο μεγάλο μας το έλλειμμα
δεν είναι στα λεφτά, αδερφέ μου Έλληνα...
Είναι που με θυμό κι οργή και κλάματα
κοιτάνε την κατάντια μας τ’ αγάλματα ...
Τις νύχτες, στα μουσεία, τ’ αρχαία αγάλματα
μας βλέπουνε και βάζουνε τα κλάματα...

Εσύ ποτέ δεν έβαζες
στα χείλη προσευχή.
Τώρα θα λες στον ύπνο σου
τις νύχτες, "νυν κι αεί."