Στο πλάι μου μένεις δημιουργώντας αποστάσεις
Βρίσκεις προσχήματα και χίλιες δυο προφάσεις
Να μ’ αρνηθείς...
Να μ’ αρνηθείς...

Με μια μάτια σου βιάζεσαι να προσπεράσεις
Τα ίδια προσχήματα και χίλιες δυο προφάσεις
Να μ’ αρνηθείς...
Να μ’ αρνηθείς...

Και τηλεφωνείς, χαράματα και κάτι
Φέρνει το σύρμα τα λάθη σου
Και τηλεφωνείς. Σιωπή... Κι ύστερα κλαις
Σαν να ξεμπροστιάζεις ενοχές...

Σ’ ένα μου χάδι απότομα παγώνεις
Μέσα σου κάθε κύτταρο νεκρώνεις
Κι αδιαφορείς...
Κι αδιαφορείς....

Μένεις μετέωρος αδειάζεις τον εαυτό σου
Τον δολοφόνο που γυρνάει στο μυαλό σου
Ψάχνεις να βρεις...
Να μ’ αρνηθείς...

Και τηλεφωνείς, χαράματα και κάτι
Φέρνει το σύρμα τα λάθη σου
Και τηλεφωνείς. Σιωπή... Κι ύστερα κλαις
Σαν να ξεμπροστιάζεις ενοχές...

Και τηλεφωνείς. Σιωπή... Κι ύστερα κλαις
Σαν να ξεμπροστιάζεις ενοχές...