Εσύ `σαι δέντρο με κλαδιά, στο πιο κρυφό χαράκι του απάτητου βουνού,
μάνα μου του βουνού
Και σε φωνάζουν Τραγουδιά, ο αετός και το γεράκι στα ρίζια τ’ ουρανού,
μάνα μου τ’ ουρανού
Και παίρνει ο αετός μου τις αυγές, το μύρο απ’ τον ανθό σου, που μοσχοβολά,
στα άσπρα του φτερά
Και μου ποτίζει στις πλαγιές, το δάκροποταμό μου, με τα βαθιά νερά,
με τα βαθιά νερά

Για να φυτρώσει καλαμιά στης όχθης το στημόνι, νά `ρθει να σταθεί,
αχ νά `ρθει να σταθεί
Και να λαλήσει μια βραδιά, το πικραμένο αηδόνι και να αναστηθεί ,
αχ και να αναστηθεί.

Κι αν αναστήσει τον καημό, και βρει αγάπη μόνη να σπέρνει ο βοριάς,
μάνα μου ο βοριάς
Ας την ερίξει στο γιαλό, να μην την βρουν οι πόνοι οι πόνοι της καρδιάς,
μάνα μου της καρδιάς
Να την επάν τα κρίματα, στων κοραλλιών τη γύρη και σαν δεν πονά,
και σαν δεν πονά
Να τη χαϊδέψουν κύματα, μικρού καραβοκύρη με μάτια καστανά,
με μάτια καστανά.