Απ’ το σχολείο έφευγες, χανόσουνα στο πλήθος.
Μα πάλι μόνη ήσουνα, όπως και κάθε νύχτα.
Μια ευκαιρία έψαχνες, μα έμοιαζε με μύθος.
Και στην πραγματικότητα, τα όνειρα σου ρίχτα.

Απέναντί σου εμένα κι άκουγα τη φωνή σου.
Η γειτονιά το ήξερε, όμως κι αυτή σιωπούσε.
Σε άλλο σπίτι ζούσα εγώ, μα ένιωθα μαζί σου.
Κι ο πόνος μέσα μου έμπαινε, κάθε που σε χτυπούσε.

Σε χτύπαγε ο πατέρας κι η μάνα σου κοιτoύσε
Είναι αδύναμη μπροστά του, είναι αδύναμη.
Έχει μείνει σαστισμένη, τον φοβάται από παλιά.
Κι εσύ για να αντέξεις, ψάχνεις δύναμη.

Μη φοβάσαι μικρή μου, μη φοβάσαι.
Πιάσε αγκαλιά, σφικτά το μαξιλάρι.
Σε λίγα χρόνια θα ξεφύγεις, μόνη θα'σαι.
Και εξάρες θα’ ρθουν στο δικό σου ζάρι.

Μία σφαίρα σ’ ένα όνειρο, ήταν όλα.
Που όταν ξύπνησες, σου άφησε σημάδι.
Ήταν δώρο του πατέρα, πέτα το ξεκόλλα.
Άστο να πάει εκεί που ανήκει, στον Άδη.

Την πόλη σου τη γνώριζες, μικρά μεγάλα πάρκα.
Αφού εκεί ηρεμούσες, απάνω στο γρασίδι.
Το δηλητήριο απ’ το δάγκωμα, σ’ έφτανε στα άκρα.
Εσύ έψαχνες αντίδοτο, μα η καρδιά του φίδι.

Έκοβες τριαντάφυλλα, τα δώριζες σε σένα.
Τον ουρανό τον ζήλευες, ζήλευες το φεγγάρι.
Το κοίταγες και έκλαιγες, δάκρυα σταγόνες αίμα.
Εξασθενεί η ψυχή σου, ποιος πάει να στην πάρει;

Τα παιδικά σου χρόνια ο πατέρας σου τα έκανε,
να γίνουν Γολγοθάς σου, να γίνουνε σφραγίδα.
Σ'ε ό,τι αθώο πίστευες, τις νύχτες σου το ξέκανε.
Και εγώ ένας παρατηρητής, που την αλήθεια είδα.