Πόσο εύκολα με δίνεις,
κέρινα φτερά με ντύνεις
σ’ ένα νόστο πριν το μακελειό.

Ντόμινο κυλάν οι μήνες,
κρόταλα χτυπάν, και δίνες
με κρατάνε σε τυφλό κλοιό.

Μα σαν λωτοφάγος τριγυρνώ
και σ’ έχω αηδόνι κι ουρανό.
Πώς με όρκους και αναβολές
μένω στις ίδιες εκβολές;

Χίμαιρα ντυμένη λάβα,
κόντρα ρεύμα με ζαλάδα,
ξαστεριά δεν έχεις να σωθώ.

Στη φωνή σου ζω-πεθαίνω,
λείπεις και με βλέπω ξένο,
φτάνεις και με στέλνεις στο βυθό.

Μα σαν λωτοφάγος τριγυρνώ
και σ’ έχω αηδόνι κι ουρανό.
Πώς με όρκους και αναβολές
μένω στις ίδιες εκβολές;