Βαρέθηκα τα μπαρ με τους ορθίους
φτάνει πια, όχι άλλα φιλμ για ηλιθίους
δε θέλω η τηλεόραση να βλέπει
το πόσο εγώ σ’ αγάπησα μια Πέμπτη.

Που πόνεσα είν’ ανθρώπινο κι ωραίο
και δεν το βάζω κάτω, σου το λέω
ζητώ το γέλιο, μια ματιά από φίλο
κρατώ τις όμορφες στιγμές γι’ αντήλιο.

Γκρίζος καιρός, ανάβω όλα τα φώτα
μουντός αυτός κι εγώ πάω μια βόλτα
δρόμοι γυμνοί, ερείπια, νταμάρια
ε, δεν μπορεί, πώς βγήκαν δυο φεγγάρια; R.

Ρωτάς γιατί, μιλάς πολύ, φοβάσαι
είσαι σκληρή, μα σ’ αγαπώ, που να `σαι;
ο πανικός στα μάτια σου θεριεύει
σαν το παιδί είσαι που ότι δει το θέλει.

Ζητάς να `ρθω ή να χαθώ και πάλι
η αδυναμία που σου `χω, είναι ζάλη
θα είμ’ εδώ, στο ξαναλέω, να `ρθεις
τραγούδι να σου πω και να το μάθεις.