Ακούω ένα γέλιο στη νύχτα ξανά
Πέφτω στο χώμα κι αυτό δυναμώνει
Βάζω φωτιά σε χόρτα ξερά
Κι έτσι ο φόβος μου για απόψε τελειώνει

Κι αν ταξιδεύω συχνά μοναχός
Φοβάμαι τις σκιές στο σκοτάδι
Πληρώνω τις μνήμες τι φόρος κι αυτός
Να είσαι λαβύρινθος στη χώρα του Άδη

Κι όμως παράτησα το δρόμο
Να ακολουθήσω το αστέρι μου παντού
Για να κερδίσω ένα βήμα μόνο
Μήπως γλιτώσω απ’ τα χαστούκια του ουρανού

Είναι μικρή ξέρω η φωνή μου
Τόσο μικρή που τη φοβίζει η ησυχία
Παίρνει μια πέτρα σπάει το τζάμι
Κι όλο ζητάει να ξυπνήσει η ενορία

Πρώτη φορά που δε φοβάμαι πως θα χάσω
Γιατί γνωρίζω πως η αγάπη είναι βροχή
Πρώτη φορά που δε φοβάμαι να φωνάξω
Αν και οι γείτονες λατρεύουν τη σιωπή

Πρώτη φορά που λέω τώρα θα περάσω
Απέναντι στην άλλη όχθη και ότι βγει
Δεν έχω τίποτε πολύτιμο να χάσω
Και μου αρέσει που έχει τρέλα η εποχή

Ακούω μουσική στη νύχτα ξανά
Τρέχω στο δρόμο μα αυτή δυναμώνει
Αρπάζω ένα αστέρι το βάζω φωτιά
Κι έτσι ο φόβος μου για απόψε τελειώνει

Δεν περιμένω να έρθει το φως
Γιατί το ψάχνω εγώ στα κρυμμένα
Κι αν στο σκοτάδι φαντάζω γυμνός
Απλά με όλα αυτά τα έχω χαμένα

Κι όμως παράτησα το δρόμο
Να ακολουθήσω το αστέρι μου παντού
Για να κερδίσω ένα βήμα μόνο
Μήπως γλιτώσω απ’ τα χαστούκια του ουρανού

Είναι μικρή ξέρω η φωνή μου
Τόσο μικρή που τη φοβίζει η ησυχία
Παίρνει μια πέτρα σπάει το τζάμι
Κι όλο ζητάει να ξυπνήσει η ενορία

Πρώτη φορά που δε φοβάμαι πως θα χάσω
Γιατί γνωρίζω πως η αγάπη είναι βροχή
Πρώτη φορά που δε φοβάμαι να φωνάξω
Αν και οι γείτονες λατρεύουν τη σιωπή

Πρώτη φορά που λέω τώρα θα περάσω
Απέναντι στην άλλη όχθη και ότι βγει
Δεν έχω τίποτε πολύτιμο να χάσω
Και μου αρέσει που έχει τρέλα η εποχή

Είναι μικρή ξέρω η φωνή μου
Τόσο μικρή που τη φοβίζει η ησυχία
Παίρνει μια πέτρα σπάει το τζάμι
Κι όλο ζητάει να ξυπνήσει η ενορία

Είναι μικρή ξέρω η φωνή μου
Είναι μια ψεύτρα που όλο λέει την αλήθεια
Έχει από χρόνια πάρει δώρο το κορμί μου
Μικρή που αφήνει τα μεγάλα στη συνήθεια