Στη αγκαλιά μιας θάλασσας σαν βάρκα η ζωή μου
Υγρά σεντόνια κύματα την πέταξαν μακριά
Αφού δεν ήξερα καλά πως άνεμος χτυπάει
Αυτούς που νιώθουν δυνατοί και αφήνουν τα κουπιά

Ανάσα για ένα άντρα είναι ο δρόμος
Μου έλεγες πατέρα αν ήσουν μόνος
Τα σύννεφα αν θυμώνουν να γελάς
Στον έρωτα να τρέχεις κι ας χτυπάς

Την νύχτα απ’ το παράθυρο να ρίχνεις
Τα ψεύτικα κι όλα τα στημένα
Στο φως τώρα γυρνάς σαν ταξιδιώτης
Ψηλά με τα παπούτσια μαγεμένα

Αγρότης ο πατέρας μου ποτέ δεν είδε κύμα
Μόνο ποτάμια ορμητικά που έριχναν βουνά
Κοιτώντας το ποτήρι του έλεγε με `να βλέμμα
Πρόσεχε το ταξίδι σου κι αγάπα το γλυκά

Ψωμί δε φτάνει να έχεις για να φας
Το δρόμο αν δεν βλέπεις να πατάς
Κλωστή να αφήνεις να γυρίζεις πίσω
Τον άγνωστό σου κόσμο να γνωρίσω

Να κλείνεις το παράθυρο βοριάς
Σε βλέπω με τα μάτια νυσταγμένα
Στο φως τώρα γυρνάς σαν ταξιδιώτης
Ψηλά με τα παπούτσια μαγεμένα

Σφιχτά κρατώντας αγκαλιά ένα μικρό φεγγάρι
Ένα φεγγάρι κόκκινο που `μοιαζε ζωγραφιά
Κατάλαβα η βάρκα μου πως βγήκε στο λιμάνι
Τον γιό μου όταν κράτησα σφιχτά στην αγκαλιά

Φεύγει η ζωή μα εδώ είναι για πάντα
Ένα παιδί τα χρόνια φέρνει πάλι πίσω
Πατρίδα έχω τα άγρια τα ποτάμια
Στο ρεύμα τους τις μνήμες θα δροσίσω

Εγώ μεγάλωσα στα μαύρα της γιαγιάς
Τον φόρο τους μικρό θα στον αφήσω
Τον φόβο είπες μέσα σου θα σβήσω
Φωνή να αφήνεις και να μένει πάντα πίσω

Την νύχτα απ’ το παράθυρο να ρίχνεις
Τα ψεύτικα κι όλα τα στημένα
Στο φως τώρα γυρνάς σαν ταξιδιώτης
Ψηλά με τα παπούτσια μαγεμένα

Να κλείνεις το παράθυρο βοριάς
Σε βλέπω με τα μάτια νυσταγμένα
Στο φως τώρα γυρνάς σαν ταξιδιώτης
Ψηλά με τα παπούτσια μαγεμένα