(Φωνές αερικών)

Μέρες ηλιόλουστες αρχίζουν να φωτίζουν τον χειμώνα.
Μέρες που αγκαλιάζουν όλες τις ακρογιαλιές.

Πετώντας από μακριά, πάνω απ’ την θάλασσα,
φθάνει στις ακρογιαλιές αυτές,
η πανέμορφη Αλκυόνη.

Εκεί,
σε μέρη που την οδηγεί η μητρική στοργή,
γεννάει η Αλκυόνη τ’ αυγά της.

Αερικά σαν εμάς, γύρω απ’ τ’ αυγά της θα γυρνάνε•
από υπάρξεις σκοτεινές θα τα φυλάνε.

Μέχρι μια μέρα,
-μες απ’ της Φύσης τις Μεταμορφώσεις-
γίνουν πανέμορφα πουλιά,
Αλκυόνες.

Αερικά, μας λεν’ οι γλώσσες των θνητών.
Χωρίς ποτέ τα μάτια τους αερικά να δούνε.

Μόνο στον κόσμο αυτόν•
εδώ•
στο αόρατο νησί•
που αγέρωχος μαζί του, ο Πύργος της Αλκυόνης ταξιδεύει•

σ’ αυτό το αόρατο νησί•
αόρατα μάτια -μόνο μπορούν-
εμάς• τ’ αόρατα, αερικά να δούνε.

σ’ αυτό το αόρατο νησί•
αόρατα μάτια -μόνο μπορούν-
εμάς• τ’ αόρατα, αερικά να δούνε.

σ’ αυτό το αόρατο νησί•
αόρατα μάτια -μόνο μπορούν-
εμάς• τ’ αόρατα, αερικά να δούνε.