Όταν πια είδαμε και αποείδαμε
με τα τηλεγραφήματα και τες πρεσβείες,
κλείσαμε τη ζωή μας, τη μικρή ζωή μας
σ’ ένα φάκελο, σ’ ένα φάκελο μικρό
που να χωράει στη φούχτα μιας μαθητριούλας,
στον προβολέα ενός ποδηλάτου, στη ράχη ενός βιβλίου
και γράψαμε με κόκκινο μελάνι τη διεύθυνση:

Αξιότιμον Ελληνικόν Κυπριακόν λαόν,
Οδόν Ελευθερίας ή θανάτου,
χωριά και πόλεις,
Κύπρον.