Μες στα βιβλία αυτά… που καίγονται…

Χιλιάδες πνεύματα,
όταν τ’ ανοίγαν οι άνθρωποι παίρναν ζωή.

Κι άρχιζαν να υπάρχουν•
να ζουν μες στο μυαλό• στην φαντασία τους...

...Κι έτσι, αόρατα...
Ιδέες νεκρών πάνω σ’ ένα χαρτί...
Νεκρών ιδέες... γινόταν ιδέες ζωντανών...

Και στην ζωή τους ύστερα οδηγοί...
...Κι άνοιγαν δρόμους...

Μες από το Παρόν στο Παρελθόν...
Κι από το Παρελθόν στο Μέλλον...

Τώρα με τη φωτιά...
θέλουμε τείχη αόρατα...
στην αλυσίδα αυτήν να υψώσουμε...
Που ανθρώπου μάτια δεν μπορούν να δουν•
αυτιά ν’ ακούσουν.

Δεν ξέρω,
αν αυτό μπορεί•
χωρίς ρωγμές να γίνει.

Γιατί οι ιδέες είναι φαντάσματα...

...Κι ίσως...
των προγόνων μας... οι ιδέες αυτές...
Ίσως... εφιάλτες γίνουν...

Και στων ανθρώπων τα όνειρα...
μέσα στον ήσυχο ύπνο τους...
αθόρυβα έρθουν...

…Και σαν σταλαγματιές βροχής...
σε μια γωνιά της σκέψης τους...
εκεί μαζευτούν…

…Κι ύστερ’ από το στόμα...
την λαλιά...
στο φως του Ήλιου βγουν...
και στον αέρα...

...Και σ’ άλλα αυτιά ανθρώπων μέσα ταξιδέψουν...

...Κι έτσι,
οι ιδέες αυτές• αθόρυβα•
εκδίκηση•
μες απ’ της Φύσης τα αιώνια μυστικά, πάρουν.