Δεν μπορείς να μιλάς με αδιαφορία
- δεν μπορείς, δεν μπορείς -
έχει `ρθεί με γνωστούς η πληροφορία
πως κοντά μου θα `ρθείς.
Και να θες δεν μπορείς πια να με ξεχάσεις
είμαστε ένα εμείς,
το πολύ το κορμί σου να ξεγελάσεις
σ’ ένα πάθος στιγμής.

Και σίδερα να βάλεις στη δική σου την καρδιά
εγώ πάλι θα μπω χωρίς κλειδιά,
αγάπες που πονάνε και δεν έχουν γιατρειά
αμπάρες δεν αντέχουν και κλειδιά.

Δεν μπορείς να κρυφτείς απ’ τον εαυτό σου
- είναι θέμα ζωής -
όπου πας με φοράς σαν πουκάμισό σου
τα παλιά νοσταλγείς.
Θα γυρνάς στα παλιά τα δικά μας βράδια
όπως κάνω κι εγώ,
το κορμί μου πονά στα σεντόνια τ’ άδεια
επειδή σ’ αγαπώ.