Ο Βούδας πέθανε. Είναι νεκρός.

Γι’ αυτό η Φύση θλίβεται
και ταραχή δείχνει μεγάλη.

Η ταραχή της, όμως, αυτή,
κι εμένα αρχίζει να ταράζει...

Τούτη την ώρα η αποστολή μου τέλειωσε...
Τούτη την στιγμή...
με την έκρηξη της Φύσης...
Τον όρκο που έδωσα
στο όνομά της τον τήρησα•
μέχρι την τελευταία πνοή του Βούδα...

Τώρα,
ελεύθερος πια,
με δύναμη που χρόνια πολλά την κοίμιζα
ενώ αυτή ανήσυχη αγρυπνούσε,
θα ξεθάψω αυτά που χρόνια έθαψα μέσα μου.

Και σαν πουλί,
τους στόχους μου εκεί ψηλά,
θα κάνω ό,τι μπορώ να φτάσω.

Όμως…
οι αστραπές αυτές και οι βροντές,
με συγκλονίζουν μέσα μου!...

Η ύπαρξή μου σπαρταρά,
σαν ψάρι που έξω απ’ το νερό πεθαίνει!...

Γρήγορα…
Πρέπει κάπου να κρυφτώ!
Μακριά από την γυμνή Φύση!

Γιατί όταν ξεσπάει αυτή,
τρέμει όχι μόνο το σώμα μου...
Μα, κι η αόρατη ψυχή μου...

Κι αισθάνομαι σ’ όλο μου το κορμί γεύση θανάτου!...