Την ύπαρξή μου,
τυραννούν νύχτα και μέρα,
επιθυμίες δύναμης• εξουσίας.

Ίσως... αν ζούσα... εκεί...
Στην πόλη εκείνη τη μακρινή•
στην Δύση• στην Αθήνα...

Ποιος ξέρει…

Εκεί έχουν ένα σύστημα,
που πριν γι’ αυτό ακούσω,
μες στο μυαλό μου τριγυρνούσε...

Να δίνουν την εξουσία οι πολλοί στους άξιους•
κι όχι τυφλά, μες απ’ το ίδιο αίμα,
το παλιό κορμί ζωντας σ’ άλλο καινούργιο σώμα,
να εξουσιάζει αιώνια.

Αλλά κι εκεί,
αυτοί που την εξουσία κρατούν,
την εξουσία αυτήν την παίρνουν απ’ τους λίγους•
αφού αποκλείουν από το κενό,
ρητορικό παιχνίδι των αθώων λέξεων,
τους δούλους.

Τέτοιο ένα σύστημα
-που εκεί το λεν Δημοκρατία-
και που Θεϊκής Δικαιοσύνης έμπνευση ακτινοβολεί,
αν και στο βάθος πονηρό
-αφού θνητοί το εφαρμόζουν-
εμένα θα με βόλευε.

Θα είχα ελπίδα,
χωρίς κίνδυνο της ζωής μου•
με τρόπο ειρηνικό•
στον άνεμο σκορπώντας λόγια,
που γοητεύουν του πλήθους τον εγωισμό•
με κολακείας ήχους και υποσχέσεις,
που ο άδολος αέρας,
χαϊδευτικά στ’ αυτιά των ανθρώπων θα έφερνε,
την εξουσία να κατακτήσω.

Αν, φυσικά, η άθλια μοίρα μου,
δεν με είχε γεννήσει εκεί,
στην μακρινή Αθήνα, δούλο.

Μα, πρέπει οι σκέψεις μου αυτές,
ν’ αφήσουν το μυαλό μου να ξεκουραστεί,
τουλάχιστον στο φως της μέρας•
αφού η νύχτα όταν έρχεται,
η τυραννία αυτή θεριεύει.

Ίσως,
γιατί τέτοιου είδους σκέψεις,
με το σκοτάδι θρέφονται μέχρι να γίνουν πράξη.

Τότε ζητούν στο φως του Ήλιου να φανούν.

Κι αόρατες,
πίσω απ’ το βλέμμα του θριαμβευτή,
χαμογελούνε μέσα του ειρωνικά•
όταν άλλοι φιλόδοξοι,
γύρω απ’ αυτό που λένε, δόξα• δύναμη•
τον εξουσιαστή,
με περισσή υποκρισία προσκυνούνε.