Άμρου Ιμπν Χάσαμ!

Ο Φαραώ της Μέκκας!

Μα, τώρα, τίποτα.
Ένα κουφάρι ακέφαλο.

Χωρίς μιλιά. Ούτε βλέμμα.
Αν και με μάτια ορθάνοιχτα!
Που μόνο να ιδωθούν μπορούν.
Όχι να δουν.

Γιατί ο αόρατος,
χάθηκε σαν τον άνεμο.
Ή,
σαν φάντασμα του ανέμου.

Γιατί κι ο άνεμος, αν και αόρατος,
υπάρχει•
απ’ έξω κι από μέσα μας.

Χωρίς να τον βλέπουμε,
νοιώθουμε την ύπαρξή του.

Ενώ ο αόρατος που ζούσε μέσα εδώ,
ούτε φαίνεται ούτε ακούγεται.
Όπως ακούγεται η φωνή του ανέμου.

Γιατί τώρα ζει στους κόσμους,
που δε χρειάζεται ανέμου να παίρνει μέσα του πνοή.

Αφού ο ίδιος είναι και για τον άνεμο αόρατος•
αν, ίσως,
είχε για να δει ο άνεμος μάτια.

Έτσι,
το φάντασμα του κομμένου αυτού κεφαλιού,
στα φωτεινά σκοτάδια τώρα ταξιδεύει.

Χωρίς, ίσως,
να αισθάνεται πως άφησε εδώ,
χωριστά πάνω στην γη,
ένα εφήμερο σώμα και κεφάλι.

Είν’ ένα σύμβολο το κεφάλι αυτό,
που μέσα μου,
αυτό που κοιμάται το θεριό,
με σεβασμό περίσσιο αντικρίζει.

Αφού απ’ της εξουσίας τον θρόνο,
τους πιστούς στις διαταγές του,
το κεφάλι αυτό αντίκριζε.

Αυτό,
που μέχρι τώρα έχει σε μένα μείνει,
μόνο όνειρό μου.

Κι ίσως,
αυτό που εγώ κι ο αόρατος που ζούσε μέσα εδώ,
αισθανθήκαμε,
είναι ότι κάποιες φορές αισθάνομαι,
σαν να μην έχω στους ώμους μου κεφάλι.