(Φωνές ανδρών-γυναικών)

Αγαρηνοί! Αγαρηνοί! Αγαρηνοί!

Στόχο την πόλη έβαλαν!

Οι μελαμψοί απόγονοι,
όχι της Σάρας•
αλλά του γέροντα Αβραάμ
και της παιδίσκης δούλης του, Άγαρ.

Οι Αγαρηνοί κουρσάροι!

Κατάρα,
να τους κυνηγάει παντοτινή!

Μαύρη,
σαν τα πανιά τους να `ν’ η μοίρα τους!

Το φως του Ήλιου,
να χλωμιάσει μέσα τους!
Να πάψει να τους δίνει την άγρια όψη και ορμή!

Βγαίνουν απ’ τα καράβια τα σκυλιά.
Οι δικοί μας,
τους χτυπούν ψηλά απ’ τα τείχη.

Τ’ άγρια θηρία της θάλασσας δε σταματούν.

Όμως,
η δύναμή τους,
δείχνει να τελειώνει.

Με πρόσωπα σκυφτά,
αρχίζουν να γυρνούν,
την πλάτη τους στα τείχη.

Νωχελική φυγή ενός πλήθους,
που η θλίψη το σκορπά…

Στο χλωμό φως του σβησμένου δειλινού,
ενώ αρχίζει να γεννιέται το σκοτάδι…

Οι σκέψεις μας…
…όλους ας μας οδηγούν…

…Αιθέρια ας απλωθούν στην πόλη…

…Κι ασπίδα ας γίνουν…
…έξω από μάτια ανθρώπινα…

…Και σαν ασπίδα…
…αόρατη…
…παραλύσουν…
…την βάρβαρη ορμή…
…των Αγαρηνών κουρσάρων…

Πριν φέξει η μέρα, νέα επίθεση αρχίζουν.

Με πύργους ξύλινους,
πιο υψηλούς κι από τα τείχη.

Τ’ άγρια θηρία χοροπηδούν από χαρά.

Κουνάν με λυσσασμένο βλέμμα,
στον αέρα τα σπαθιά.

Τα σκυλιά οι Σαρακηνοί,
φοβόμαστε,
ότι θα μπουν στην πόλη.

Τι μέρα μαύρη ξημέρωσε κι αυτή!
Μαύρη! Κατάμαυρη!

Κι ας λάμπει ο Ήλιος σαν να τυφλώνει!

Μες στην καρδιά του καλοκαιριού!

Τέλος μήνα Ιούλη!
Στα εννιακόσια τέσσερα!
Χρονιά καταραμένη!

Η ταραχή την ψυχή,
μέσα μας,
αρχίζει να κυριεύει!

Τ’ άγρια θηρία…
μπαίνουν στην πόλη…

Αχ!
Να μπορούσε η γη ν’ άνοιγε να μας καταπιεί.

Γρήγορα! Γρήγορα!
Να κρυφτούμε!

Από τους δρόμους,
της αγαπημένης πόλης μας Θεσσαλονίκης,
να εξαφανιστούμε!