(Φωνές γυναικών)

Αιώνια δύναμη,
στα κάστρα επάνω τα κορμιά μας στέλνει!

Δύναμη από Σαλαμίνες!
Μαραθώνες!

Πνοή από δύναμη αυτοκρατορική!
Σαν θύελλα,
μέσα μας φτάνει και θεριεύει!

Από το παρελθόν!
Το ένδοξο!
Του Μεγάλου Βασιλιά μας, Αλεξάνδρου!

Στα κάστρα επάνω ν’ απλωθούμε!
Την δίψα των φρουρών να σβήσουμε!

Πέτρες! Ξύλα! Σίδερα!
Έξω απ’ τα τείχη να πετάξουμε!
Τα κάστρα απ’ έξω μ’ αίμα των εχθρών να βάψουμε!

Όσες πνοές μάς μένουνε,
ακριβά,
απ’ τους Νορμανδούς να πληρωθούνε!

Αυτή ήταν η μοίρα μας!
Ιστορικές στιγμές να ζούμε!
Με πληρωμή πανάκριβη να τις γευτούμε!

Κι άλλοι,
πολλοί στο παρελθόν,
πήρανε τέτοιες γεύσεις!

Κι άλλοι πολλοί,
είχαν μ’ εμάς, την ίδια τύχη!

Ποιος ξέρει!
Ίσως, είναι μοίρα ανθρώπινη!
Τους ανθρώπους να χωρίζουνε,
πάντοτε τείχη!