(Φωνές ανδρών - γυναικών)

Εφτά χρόνια,
την πόλη μας την διοικεί η σημαία του Σαν Μάρκο.

Πενήντα χιλιάδες δουκάτα,
την πούλησε ο Δεσπότης μας,
στους Βενετσιάνους.

Οι Τούρκοι,
έξω απ’ την πόλη,
μας στέρησαν του πλούσιου κάμπου τις σοδειές.

Πενήντα χρόνια, τώρα, γύρω μας,
‘γίναν θανατερός κλοιός.

Ρημάζουν με επιδρομές
τα χωριά της Μακεδονίας.

Ο Σουλτάνος, ο νέος Μουράτ,
απ’ την Ανδριανούπολη,
μετά τις Σέρρες,
στον Λαγκαδά είναι τώρα.
Με στρατό πολύ.

Τόσο πολύ, που, όπως λένε,
δεν τον χωράει του Λαγκαδά ο κάμπος.

Τ’ όνειρο που είδε
ο Δεσπότης μας Συμεών,
λίγο προτού πεθάνει,
ήταν σημαδιακό.

Σ’ ένα πανύψηλο,
αρχοντικό σπίτι ήταν μέσα.
Το κοιτούσε με θαυμασμό.

Μια φωνή, τότε, άκουσε να λέει:

«Το σπίτι αυτό, Δεσπότη μου,
που το κοιτάζεις,
γκρεμίζεται αυτή την στιγμή.»

Τ’ όνειρο ακολούθησαν πολλοί σεισμοί.
Που τις ψυχές μας τάραζαν μέσα στον ύπνο.
Ή στης σκληρής δουλειάς της `μέρας, την υπομονή.

Η γη... πάλι, τρέμει!
Τι μήνυμα φριχτό είν’ αυτό!

Ας τρέξουμε, να σωθούμε, μακριά!

Μακριά από κάθε τοίχο να σταθούμε!
Όλοι εδώ! Εδώ!
Κοντά ο ένας στον άλλο ας μαζευτούμε.

Την ανησυχία της γης,
ατάραχοι να γευτούμε.

Σαν ένας γίγαντας,
που τρέμουν τα πόδια του ελαφριά,
χωρίς φόβο να την αισθανθούμε.