Άνθος π’ ανθίζει και μαραίνεται με τον καιρό
Έτσι κι εγώ παππούς ογδονταδυό, από χωριό
Μα παλληκάρι στην καρδιά δεκαοχτώ χρονό
Βάλε μια κούπα με κρασί να πιω να ζαλιστώ

Μωρέ φέρτε τα νταούλια, φέρτε τα βιολιά
Πιάσε το μπαστούνι μου Αναστασιά
Άει να σηκωθώ ν’ αρχίσω το χορό
Όσο αντέχω ακόμα και βαστώ

Στο πανηγύρι γύρω-γύρω όλοι μια `γκαλιά
Στη μέση να χοροπηδούνε τα μικρά παιδιά
Είν’ η χαρά που απομένει μες στον κόσμο αυτό
Και γρουσουζιά να βλέπεις ένα κώλο καθιστό