(Μες στην απόλυτη ησυχία... ακούγεται μουρμουρητό...
Ήχοι από αμέτρητα... μικρά... ουράνια σώματα... που τριγυρνούν... γύρω απ’ τους Ήλιους...)

Εμείς!
Οι Αστεροειδείς!

Απομεινάρια... Ήλιων... του Διαστήματος...
γύρω απ’ τους Ήλιους τριγυρνάμε...

Άλλοι φτιαγμένοι από βράχους και από μέταλλα!
Και άλλοι πάγοι... φτιαγμένοι από νερό!

Μέσα στο αχανές το Διάστημα...
αιώνια...
μοναχική πορεία ακολουθούμε...

Κάποιοι από μας...
οι πιο μικροί... οι Μετεωρίτες...
στο χάος μέσα χάνονται...

Με φοβερή ταχύτητα...
σε άλλα ουράνια σώματα... διαλύονται και πεθαίνουν...

Σ’ έν’ απ’ αυτά... στο παρελθόν...
αυτοί που ζούσαν πάνω του...
το `λέγαν... Γη!...

Εμείς!
Οι πιο μικροί από τους μικρούς!

Γύρω από τους Αστεροειδείς!
Που τριγυρνούν γύρω απ’ τους Ήλιους...
τριγυρνούμε!

Σ’ ένα ταξίδι ατέλειωτο!
Στο αχανές το χάος!

Του ταξιδιού το Τέλος μας...
Δεν ξέρουμε...

Την Αρχή του...
Δεν μπορούμε να θυμηθούμε...

Άγνωστες...
Αόρατες δυνάμεις...
Δεν μας αφήνουν να ξεφύγουμε!
Από τους Αστεροειδείς!
Ούτε κοντά τους να βρεθούμε!

Χαμένοι σ’ έναν κύκλο... γύρω τους... ατέλειωτο!
Χωρίς Αρχή και Τέλος!